Dageraad boven de boete, Suzanne Collins
Ik hou van de oorspronkelijke trilogie. Mijn boeken zijn bijna versleten, zo vaak heb ik ze verslonden. Dit boek voelde dan ook echt als thuiskomen.
Vanaf de eerste pagina voelde het verhaal en de wereld vertrouwd door alle subtiele, maar doordachte verwijzingen naar de oorspronkelijke trilogie. Toch voelt het niet als een herhaling, maar juist als een gelaagde verdieping die een nieuw licht werpt op wat we al kennen. Net dat maakte het voor mij zo bijzonder.
Wat me het meeste raakte was de diepgang en het inzicht in het personage van Haymitch. In de originele trilogie leer je hem kenen als een sarcastische, altijd dronken mentor, maar in dit boek graaft Collins diep in zijn verleden. We krijgen meer inzicht in zijn cynisme, depressie en in het trauma die zijn eigen Spelen hebben achtergelaten. Hoewel je als lezer al een globaal idee hebt van hoe zijn Hongerspelen verliepen, weet Collins toch te verrassen met onverwachte wendingen en een sterk psychologisch portret van een gebroken, maar moedige jonge gast. Het is pijnlijk en pijnlijk echt – en precies daarom zo beklijvend.
De schrijfstijl lijkt op het eerste zicht simplistisch en eenvoudig, recht voor de raap. Maar er zitten enorm veel lagen en betekenissen in als je even tussen de regels gaat lezen. Vooral de subtiele verwijzingen en bemerkingen over propaganda zijn beklijvend. Vooral haar scherpe blik op propaganda, macht en manipulatie blijft ook in dit boek indrukwekkend.
Het boek blies me achterover en liet me met een ware book hangover achter. Een must-read voor iedereen die de oorspronkelijke reeks net als mij in hun hart gesloten heeft!
